Szwajcarscy naukowcy odkryli nieznaną właściwość mięśni szczęki22.12.2021

Anatomowie sugerują, żeby odkryta przez nich nowa warstwa była nazywana „dziobastą". 

Żwacze, czyli mięśnie żucia występujące m.in. u naczelnych, nieparzystokopytnych oraz drapieżnych, znajdują się po obu stronach głowy. Ich podstawową funkcją jest unoszenie żuchwy ku górze i zwieranie zębów, co w praktyce umożliwia szybkie i bezpieczne przyjmowanie pokarmu. Są jednocześnie wrażliwe na silne bodźce, przez co uaktywniają się w trakcie przeżywania silnych emocji: złości, gniewu albo stresu. 

Dotychczas wierzono, że żwacz składa się z dwóch warstw włókien, które różnią się od siebie grubością oraz kierunkiem wędrowania. Część powierzchowna (tzw. pars superficialis) ciągnie się do szwu skroniowo-jarzmowego, podczas gdy ta głęboka (pars profunda) biegnie ku dołowi. Nowe odkrycie anatomów ze szwajcarskiego Uniwersytetu w Bazylei kwestionuje ten istniejący stan wiedzy, co zostało właśnie dowiedzione na łamach specjalistycznego periodyku „Annals of Anatomy". Badacze dokonali nowego odkrycia na podstawie analizy pozostałości szczęk utrwalonych w formalinie, tomografii komputerowej i rezonansu komputerowego żyjących pacjentów oraz wycinków tkanek pobranych od zmarłych osób, które oddały organy na poczet badań naukowych. Znalezisko przyrównują do usystematyzowania nowego gatunku zwierzęcia. 

Według Szwajcarów żwacz posiada trzecią, znacznie głębiej schowaną warstwę, która uczestniczy w stabilizacji dolnej szczęki. Prawdopodobnie odpowiada też za cofanie jej w kierunku ucha. Ze względu na to, że jest przyczepiona do tzw. wyrostka dziobastego (krańcowego elementu skierowanego dołkiem do przodu) kości stanowiącej część twarzoczaszki, badacze chcą, żeby była określana tym samym przymiotnikiem.

Co ciekawe, dwuwarstwowa struktra żwacza, którą teraz podważyli anatomowie, znacznie wcześniej była przedmiotem akademickich sporów. W wersji klasycznego podręcznika Gray's Anatomy z 1995 roku sugerowano istnienie dziobastych włókien, jednak nie przedstawiono żadnych argumentów na poparcie tej tezy. – W związku z tymi sprzecznymi doniesieniami postanowiliśmy sami kompleksowo przyjrzeć się sprawie – wyjaśnia w oficjalnym oświadczeniu motyw badań jeden z jego współautorów, prof. Jens Christoph Türp.