Powtórka z rozrywki, czyli 7 nieoczywistych remake’ów filmowych06.08.2019

Żyjemy w czasach remake’ów, sequeli i prequeli. Oznacza to jedno: mało jest dziś oryginalnych historii, wymyślonych od początku do końca na potrzeby danego projektu i umierających razem z nim. Kontynuacja lub budowanie fabuły na bazie sprawdzonego patentu, a nawet jej powtarzanie jeden do jednego, daje gwarancję frekwencyjnego sukcesu i pewność, że film zarobi krocie. 

Takie podejście to jednak nie tylko wieloczęściowe blockbustery o samochodowych pościgach, filmy osadzone w filmowych uniwersach mających swoje źródła w świecie komiksu, nowe, zaawansowane technologiczne wersje disneyowskich bajek i oparte na hitach sprzed lat seriale. To także ambitniejsze projekty, dramaty obyczajowe czy kino gatunkowe, które zapisały się już złotymi zgłoskami w historii kina, ale świadomość ich nieoryginalności nie jest powszechnie znana. Przedstawiamy listę nieoczywistych remake’ów. Filmów, które chociaż uznawane za wybitne i absolutnie wyjątkowe, są tak naprawdę powtórką z rozrywki.

Sokół Maltański (1941)

Jeden z najlepszych filmów w historii kina, obecny w wielu filmowych podsumowaniach i rankingach. Ten klasyk kina noir z 1941 r., w którym w główną rolę wcielił się Humphrey Bogart, był jednak aż 3. ekranizacją wydanej w 1930 r. powieści detektywistycznej Dashiella Hammetta. Spróbowano kolejny raz, bo w książce drzemał potencjał, a wcześniejsze jej adaptacje nie spotkały się z sukcesem. Ta z 1931 r., również pod tytułem Sokół Maltański, zyskała złą sławę ze względu na liczne kontrowersje i wulgarne jak na tamte czasy elementy na ekranie. Natomiast wersja z 1936 r., nazwana Satan Met a Lady, okazała się klapą z powodu zbyt luźnego podejścia do tematu i potraktowania literackich postaci (którym nawet zmieniono imiona).

Ostatni Dom Po Lewej (1972)

To, że Ostatni dom po lewej z 2009 r. to remake, wiedzą chyba wszyscy. Mało kto jednak jest świadomy, że debiut Wesa Cravena, na którym bazował, również nie był oryginalnym projektem. Genezy kultowego i kontrowersyjnego filmu – jednego z pierwszych, który zarobił miliony przez bardzo małym budżecie, upatrywać należy w nagrodzonym Oscarem psychologicznym filmie Ingmara Bergmana Źródło z 1960 r. Mogliśmy tam zobaczyć historię dziejącą się w średniowiecznej Szwecji, w której główny bohater, Christian, chce zemścić się za gwałt i mord dokonany na swojej córce. Twórca Ostatniego Domu Po Lewej mocno zainspirował się fabułą ukazaną u Bergmana. Dodał do niej jednak dużo swojego własnego, rodzącego się wtedy stylu i po prostu wypełnił ją krwią.

Za garść dolarów (1964)

Hollywood kocha Akirę Kurosawę. Może nie na tyle, aby promować jego własne filmy na terenie Stanów Zjednoczonych, ale na tyle, żeby historie genialnego japońskiego twórcy przerabiać na zachodnią modłę. I chociaż najlepszym przykładem tego procederu jest Siedmiu Wspaniałych, tak samo było np. w przypadku Yojimbo. Opowieść o bezimiennym roninie, który w amerykańskiej wersji zamienia miecz na pistolet, przyczyniła się do stworzenia świata spaghetti-westernów. W filmie Sergio Leone głównego bohatera (The Man With No Name) gra Clint Eastwood. Aktor, który dotąd był gwiazdą telewizji, dzięki m.in. pracy z Leone stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych aktorów na świecie.

Narodziny Gwiazdy (2018)

Zeszłoroczny debiut reżyserski Bradleya Coopera to już czwarta wersja popularnej historii. Pierwsza odsłona Narodzin z 1937 r. pokazała, jak bardzo zmieniają się filmy po zakończeniu ery niemego kina. Reżyser George Cukor postanowił natomiast w 1954 r. połączyć melodramat z musicalem, dodać do filmu parę znanych aktorów (Judy Garland i Jamesa Masona) i opowiedzieć historię tragicznej miłości na tle wielkiej sławy. Kolejny raz historię odświeżono w 1976 r. – w nagrodzonej 5 Złotymi Globami i jednym Oscarem wersji na ekranie role ogarniętego nałogami muzyka i przebijającej się dopiero gwiazdy zagrali Kris Kristofferson i Barbra Streisand. Czy kolejny remake Narodzin gwiazdy z Bradleyem Cooperem i Lady Gagą był potrzebny? Choć wiele osób narzeka, że brakuje mu głębi i geniuszu poprzednich wersji, chociażby tej z połowy lat 50., niech na pytanie odpowiedzą nominacje, nagrody i przede wszystkim liczby.

Gorączka (1995)

Przypadek Heat jest podwójnie ciekawy, ponieważ reżyserem oryginału, L.A. Takedown z 1989 r., jest Michael Mann – autor późniejszego filmu z Pacino i De Niro. Film telewizyjny, który trafił do fanów 6 lat wcześniej niż Gorączka, wygląda jednak jak marna podróbka klasyka, włącznie z plakatem. Oba firmy są jednak szalenie podobne i wypełnione bliźniaczymi scenami. Mimo wszystko trudno się dziwić Mannowi, że zrealizował historię jeszcze raz, mając do dyspozycji większy budżet i światowej sławy aktorów. Szczególnie, że warto było zaryzykować – Gorączka od wielu lat zaliczana jest do absolutnych klasyków kina akcji, a poszczególne sceny z filmu, np. strzelanina w centrum Los Angeles, rozbierane są przez kinomanów na części pierwsze.

12 małp (1995)

La Jetee to 29-minutowy francuski film z 1962 r. Opowiada historię futurystycznego Paryża zniszczonego przez wojnę nuklearną, po której nieliczni ocaleni żyją pod ziemią. Wśród nich znajdują się naukowcy, którzy starają się zapobiec końcu świata, eksperymentując z podróżami w czasie. Remake tej historii z Brucem Willisem i Bradem Pittem to jeden z najlepszych filmów w karierze Terry’ego Gilliama. Reżyser, inspirując się La Jetee, opowiedział jedną z najciekawszych historii w swojej karierze. Czerpiąc garściami z własnych wizualnych dokonań, dodając swoją fascynację twórczością Andrieja Tarkowskiego i zahaczając o wizualną erudycję George’a Millera, Gilliam stworzył film niezapomniany, który dodatkowo potwierdził kunszt aktorski Brada Pitta.

Zapach kobiety (1992)

W oryginalnej, włoskiej wersji z 1974 r. wyreżyserowanej przez Dino Risiego, główny bohater to alkoholik, mizantrop i seksista, który decyduje się spędzić swój ostatni weekend na Ziemi w towarzystwie młodego żołnierza, planując wkrótce popełnić samobójstwo. Hollywood zrobiło z tej postaci zabawnego, charyzmatycznego romantyka, który swoją osobą jest w stanie zmienić każdego. Zapach Kobiety to typowy przykład na to, jak działa Hollywood, często biorące na warsztat ciekawy, choć ciężki temat i dostosowujące go do oczekiwań widowni.