10 najstraszniejszych scen w historii kina26.11.2020
Już 1 grudnia rusza 6. edycja Splat!FilmFest – International Fantastic Film Festival. Impreza, która w tym roku odbędzie się w online i potrwa do 14 grudnia, zaliczona została do 25 najlepszych festiwali kina gatunkowego na świecie. Pokazywane są tam horrory, thrillery, mroczne dramaty, czarne komedie, s-f, fantasy, a nawet dokumenty. I choć przekrój gatunków jest tam olbrzymi, my skupiliśmy się na jednym, który naszym zdaniem idealnie reprezentuje tego typu kino.
Horror, bo o nim mowa, obok komedii jest bodaj najbardziej subiektywnie odbieranym gatunkiem filmowym. Z prostej przyczyny: jeden wystraszy się pająka, inny żywego trupa, u kogoś duchy nie podniosą pulsu ani trochę, lecz za to podskoczy na fotelu przy potworze z kosmosu. Ale są momenty, które nie przerażą chyba tylko umarlaka, sceny utkane z nocnych mar i piekielnych wizji. Przygotowując się do obejrzenia świeżej dawki horrorów na Splat!FilmFest, takich np. Jak węgierski Post Mortem (2020) czy tajwański Wypad!, przypominamy sceny z horrorów, które w przeszłości zrobiły na nas największe wrażenie. Oto i one.
[Uwaga: tekst zawiera spoilery]
Narodziny larwy – Mucha (1986)
Gdyby się uprzeć, można by było złożyć podobne zestawienie tylko i wyłącznie ze scen z dzieł Davida Cronenberga. Ba, nawet więcej: można by je skompilować z samej Muchy. Ale koszmarny poród (który odbiera zresztą reżyser, ukryty za maseczką chirurgiczną) to zdecydowanie numer jeden. Nie dość, że chłopak Ronnie, dziennikarki granej przez Geenę Davis, powoli potwornieje, to na dodatek ona sama rodzi gigantyczną larwę. Niby okazuje się to jedynie złym snem, ale scena ta nadal przyprawia o zimne dreszcze.
Krzyk Sutherlanda – Inwazja porywaczy ciał (1978)
Drugi remake z rzędu na liście, a do tego kolejny, który przebija oryginał. Finał tego filmu jest tak straszliwie nie fair, że potrafi człowieka zdołować. O ile pierwowzór Dona Siegela niósł nadzieję, że tytułowa inwazja może zostać powstrzymana, tak Philip Kaufman nas nie czaruje. Po tylu trudach, mękach i wyniszczającej ucieczce przed porywaczami ciał, Matthew, Liz i Nancy zasłużyli na happy end. Nie jest im on dany. Ta ostatnia, po tym, jak rozdzieliła się z pozostałą dwójką, nie posiada się z radości, spotykając na ulicy swojego towarzysza. Okazuje się jednak, że i on jest stracony. Ten krzyk jeszcze długo dzwoni w uszach.
Pani Allardyce? – Spalone ofiary (1976)
Nieco zapomniana adaptacja mało znanej, acz klasycznej już dla gatunku powieści grozy autorstwa Roberta Marasco (wydanej u nas jako Całopalenie – sam jej zresztą ten tytuł nadałem) to film może i daleki od pożądanej doskonałości, ale finał ma znakomity. Kiedy grany przez Olivera Reeda mąż i ojciec, szukając żony, idzie na strych wynajętego przez nich domu, gdzie przez ostatnie dni miały miejsce straszliwie rzeczy, zastaje tam staruszkę, którą mieli się opiekować. Ale kiedy odwraca fotel, na którym ta siedzi, okazuje się… że to nikt inny, a jego żona, łypiąca na niego spode łba. To naprawdę godny następca piwnicznej sceny z Psychozy.
Pchły na noc – Klątwa Ju-on (2002)
Zakrywacie się szczelnie kołderką po obejrzeniu horroru? No tak, bo nasze łóżko to sanktuarium, gdzie złe moce nie mają dostępu. Niedoczekanie. Takashi Shimizu łamie to niepisane tabu. Kiedy Hitori, okrutnie prześladowana przez złego ducha, wystraszona upiornymi zakłóceniami na ekranie telewizora, czym prędzej chowa się do łóżka, myśli, że jest już bezpieczna. Lecz gdy coraz bardziej zaniepokojona zagląda pod kołdrę, jej oczom ukazuje się blada twarz Kayako, która wciąga ją do piekielnych czeluści. Czy gdzieś tam.
Dzielny drwal z lasu – Teksańska masakra piłą mechaniczną (1974)
Zgoda, arcydzieło Tobe’a Hoopera ma tyle straszliwych scen, że trudno wybrać tę jedną. Bo przecież jest i finałowy taniec Leatherface’a, i absurdalnie przerażająca kolacja z dziadkiem, i koszmarna śmierć Kirka od uderzenia młotem, ale jednak szczególny jest pewien stary dobry jump scare. Mało spodziewany, bo film ten nimi nie epatuje, lecz dzięki temu bardziej efektowny. Spróbujcie nie podskoczyć, gdy Leatherface przy akompaniamencie piły wyskakuje z lasu i rozpłatuje bezbronnego Franklina. I nawet tryska przy tym krew!
Lekcja pływania – Piątek trzynastego (1980)
Hokejowa maska, maczeta – na pewno znacie tego gościa. Ale jeśli mimo to nigdy nie oglądaliście kultowego już Piątku trzynastego, to możecie się zdziwić. Bo niesławny Jason na pełny etat występuje dopiero od części drugiej, a tutaj pojawia się jedynie epizodycznie. Lecz za to w pięknym stylu. Kiedy Alice, jedyna ocalała z niedawnej masakry, myśli, że to już koniec i może nareszcie odetchnąć, budzi się w kajaku na środku jeziora, znienacka z wody wyskakuje nadgniły już chłopiec i przewraca łódeczkę. Niby okazuje się potem, że to tylko majaki, ale dziewczyna dodaje z lękiem, że uznany za zmarłego Jason gdzieś tam jest…
Co jest w środku? – Gra wstępna (1999)
Film Takashiego Miike nie należy do najbardziej subtelnych, ale jedną z tajemnic, która nurtuje oglądającego aż do ostatniego aktu, jest zawartość dużego worka. O tym, że tajemnicza młoda kobieta Asami coś kryje przed adorującym ją wdowcem Aoyamą wiemy dość wcześnie, a rzeczony pakunek miga nam na drugim planie podczas rozmowy telefonicznej zakochanych. Dopiero później razem z mężczyzną odkrywamy, że psychotyczna Asami trzyma tam okaleczonego kochanka, którego karmi swoimi wymiocinami. Urocze.
Do kąta! – Blair Witch Project (1999)
Dawno, dawno temu, kiedy internet płynął jeszcze przez modem, mistrzowski żart, jaki wycięli nam twórcy przywołanego filmu był trudniejszy do weryfikacji. Kto się naciął, temu można zazdrościć, bo finał opowieści o wiedźmie z Blair jeszcze mocniej działa na głowę. Dzierżąca kamerę Heather biega jak oszalała (jest to lejtmotywem tego filmu) po domu, gdzie niegdyś morderca Rustin Parr zabił kilkoro dzieci, i nagle zauważa stojącego twarzą do ściany przyjaciela. A jako że Parr kazał odwracać oczy tym, którzy byli świadkami, jak tuż obok rozprawia się krwawo z ich rówieśnikami, los Heather jest łatwy do przewidzenia. Koniec transmisji.
Czerwony płaszczyk – Nie oglądaj się teraz (1973)
Fenomenalny przykład psychologicznego horroru traktującego o rodzicielskiej stracie i drugi występ Donalda Sutherlanda na tej liście. Odczytań zakończenia dzieła Nicolasa Roega jest całe mnóstwo, dlatego skupmy się jedynie na jego upiornym potencjale straszącym. Johnowi wydaje się, że na ulicach Wenecji widuje czerwony płaszczyk swojej córki, która jakiś czas temu utonęła. A kiedy nareszcie udaje mu się dogonić tajemniczą postać, okazuje się to być podstarzała, malutka kobiecina, która bez ani jednego słowa zadaje mu śmiertelny cios. Idę o zakład, że kiedy oglądaliście ten film po raz pierwszy, poopadały wam szczęki.
Przez żołądek do… – Obcy (1979)
Absolutny klasyk, świetna scena i marny koniec Johna Hurta. Zaczyna się niczym uporczywe dolegliwości żołądkowe, ale kończy, niestety, śmiercią. Podobno reżyser Ridley Scott nie powiedział innym aktorom, co planuje, dlatego pełne przerażenia grymasy na ich twarzach są autentyczne. Tak czy siak, chodzi oczywiście o narodziny malutkiego ksenomorfa. Przebija on klatkę piersiową pechowego Kane’a, co jest początkiem kłopotu dla całej załogi, której szeregi zostaną znacznie przetrzebione. Houston, mamy problem!
zobacz także
- Banksy także pracuje w domu, a jego żona nie może znieść już nieustannej obecności artysty
Newsy
Banksy także pracuje w domu, a jego żona nie może znieść już nieustannej obecności artysty
- Źródła klątwy w Shadyside. Obejrzyj zwiastun „Ulicy Strachu – części 3: 1666”
Newsy
Źródła klątwy w Shadyside. Obejrzyj zwiastun „Ulicy Strachu – części 3: 1666”
- „Bal”: Meryl Streep i Nicole Kidman w adaptacji broadwayowskiego musicalu
Newsy
„Bal”: Meryl Streep i Nicole Kidman w adaptacji broadwayowskiego musicalu
- Foals zapowiadają na ten rok dwie płyty. Jest pierwszy singiel i teledysk
Newsy
Foals zapowiadają na ten rok dwie płyty. Jest pierwszy singiel i teledysk
zobacz playlisty
-
05 -
Martin Scorsese
03Martin Scorsese
-
05 -
PYD: Music Stories
07PYD: Music Stories