Wścibskie podcasty – nagrodzone, nominowane, ale przede wszystkim ciekawskie i dociekliwe20.05.2020

Pulitzer przyznawany jest w wielu różnych kategoriach, ale dopiero w tym roku ta prestiżowa nagroda dla dziennikarzy trafiła także do twórców podcastu. W dziedzinie „audio journalism” zwyciężył zespół This American Life za odcinek o powstałych w Meksyku obozach dla emigrantów próbujących dostać się do USA. Sprawdzamy, jakie inne podcasty zdobywają ważne nagrody – wśród nich audycje zza krat i o ojcu, który pisał pornosy.

Webby Awards: najszczersza gwiazda Ameryki

We wtorek 19 maja odbyła się ceremonia wręczenia statuetek Webby. Wystąpił na niej Moses Sumney – jak przystało na obecną sytuację, zaśpiewał z własnej sypialni. Nagrodzeni, goście i wręczający nagrody – wszyscy łączyli się na żywo z domów i mieszkań. Nic w tym zaskakującego, w końcu Webby to nagroda za aktywność w internecie, przyznawana (w kilku różnych kategoriach) także ludziom tworzącym podcasty. Za najlepszą produkcję fabularną uznany został Blackout z Ramim Malekiem jako głównym głosem, a za najlepszą audycję o technologiach – Recode Decode, w której Kara Swisher z Vox Media prowadzi arcyciekawe rozmowy nie tylko z najważniejszymi postaciami związanymi z Doliną Krzemową, ale także naukowcami, historykami i rodzicami technologicznych guru – np. matką Elona Muska. 

W kategorii Najlepsza Mini Seria wygrał podcast Dolly Parton's America Jada Abumrada znanego z Radiolab. Tak, to historia znanej artystki country, która okazuje się mieć do powiedzenia wiele mądrych, czułych, ciekawych, zaskakujących rzeczy na temat Ameryki ostatnich dekad. Jad trafił do piosenkarki dzięki tacie. Gwiazda leczyła się po wypadku u pochodzącego z Libanu doktora i zaprzyjaźniła się z nim. Lekarz, a prywatnie ojciec Jada skontaktował syna z artystką. Miał z tego spotkania powstać fragment audycji, może jeden odcinek, ale powstała dziewięcioodcinkowa seria (z dwoma bonusami) o muzyce, kulturze, religii, polityce, miłości, rodzinie – widzianych nie tylko z perspektywy południowych Stanów. Bo choć wydaje się, że Ameryka już bardziej podzielona nie może być (w uproszczeniu na zwolenników i przeciwników Trumpa), Dolly Parton pozostaje być może ostatnim „tworem” made in USA, który ludzi po drugiej stronie Atlantyku niezależnie od sympatii politycznych i światopoglądu kochają bezwarunkowo. Skąd taka siła blondynki w kowbojskim kapeluszu? Jad Abumrad po pierwszym spotkaniu z artystką wraca do domu i już wie, że wyjdzie z tego ciekawa opowieść. Przez kilka tygodni przygotowuje się do kolejnego wywiadu. Przesłuchuje piosenki, spisuje fragmenty tekstów, czyta wszystkie dostępne materiały na temat Dolly, wynotowuje cytaty, wrzuca to wszystko do prezentacji na komputerze i wraca z nią do artystki. W zamian piosenkarka opowiada mu o swoim życiu z niespotykaną szczerością i szczodrością. Efekt jest niesamowity. I nie trzeba lubić muzyki country, żeby polubić Dolly.

Pulitzer: więźniowie przy mikrofonie

Wśród nominowanych do tegorocznego Pulitzera (a już sama nominacja wydaje się ogromnym wyróżnieniem i docenieniem) w kategorii dziennikarstwa w wersji audio były 3 podcasty. Oprócz This American Life na liście znalazły się White Lies – dziennikarskie śledztwo próbujące rozwikłać tajemnicę morderstwa w Alabamie sprzed ponad 50 lat oraz Ear Hustle, czyli audycja o życiu w zakładzie karnym w San Quentin tworzona przez dwóch więźniów i artystkę-wolontariuszkę. Kiedy zaczynali pracę nad podcastem, Earlonne Woods odsiadywał wyrok 31 lat więzienia za włamanie, a odpowiedzialny za oprawę dźwiękową (w jednym z odcinków, by uzyskać efekt bójki, nagrał odgłosy ciosów, które sam sobie zadał) Antwan Williams – 15 lat. W więziennym slangu „ear hustling” oznacza bycie wścibskim. I rzeczywiście, z podcastu, który opiera się na rozmowach z innymi więźniami, dowiadujemy się wielu zaskakujących, często intymnych szczegółów o codziennym życiu za kratami.

Zaczęło się od warsztatów o historii fotografii, które w 2011 r. zaczęła prowadzić wolontariuszka udzielająca się w San Quentin, Nigel Poor. Pokazywała skazanym zdjęcia różnych artystów i prosiła, by próbowali je zinterpretować oraz dopasować do własnego życia. Efektem były niesamowite opowieści o więziennych doświadczeniach mężczyzn. Poor postanowiła, że warto je nagrywać. Spośród więźniów skompletowała zespół chętnych do nauki produkcji materiałów dźwiękowych. Wśród nich był Woods: cichy, trzymający się z boku, ale czujny obserwator. Na początku był potwornie nieśmiały, nie chciał się odzywać. To szybko się zmieniło. Tematy przeróżne: są odcinki o przyjaźni, o starzeniu się w więzieniu, o seksie – np. dlaczego to nie takie proste kochać się z żoną lub dziewczyną, która przyszła w odwiedziny, o traumie związanej z długoletnim odosobnieniem, o miłości do zwierząt i o fantazjach o życiu na wolności. Ear Hustle nadaje już 5. sezon, nominację do Pulitzera dostał za 4. serię, kiedy wiadomo było już, że po ponad 20 latach odsiadki Earlonne Woods zostanie zwolniony z więzienia. Dziś jest pełnoetatowym pracownikiem rozgłośni PRX, a podcast, który współtworzy, już nie ogranicza się do więzienia San Quentin.