Zemsta jest słodka, czyli 8 najlepszych filmów o odwecie06.05.2022

Napędza kryminały, dramaty, komedie czy horrory. Jej motyw jest uniwersalny i wykorzystywany w kinematografii całego świata. Oto lista 8 najciekawszych naszym zdaniem filmów obrazujących różne oblicza zemsty.

Mandy (2018), reż. Panos Cosmatos

Syn znanego w latach 90. reżysera filmów Rambo II, Cobra i Tombstone, George’a Pan Cosmatosa, w dobrym stylu kontynuuje rodzinną tradycję. Bierze szczyptę horroru z gatunku gore, utwór Black Sabbath, Nicolasa Cage’a, butelkę whisky i miesza to wszystko z solidną dawką LSD. Z tego miksu wychodzi jeden z najdzikszych obrazów z zemstą w tle w historii kina. Mandy to opowieść o Redzie (Nicolas Cage), któremu tajemnicza masońska sekta porywa żonę. To kino pełne skrajności, gdzie akcja rozwija się szybko i które prezentuje raz senne, kojarzące się z obrzędami sceny, a raz spływające krwią walki. Oprócz niesamowitej strony wizualnej, w której dominuje kolor czerwony, amarant i liczne, oślepiające widza światła, najmocniejszym punktem okazuje się sam Nicolas Cage, który daje jeden z najciekawszych występów w swojej karierze. A wszystko to przy akompaniamencie hipnotyzujących dźwięków skomponowanych przez zmarłego niedługo przed premierą Jóhanna Jóhannssona.

Prawdziwe męstwo (2010), reż. Ethan Coen i Joel Coen

Choć oryginał Prawdziwego męstwa powstał w 1969 r., my wyróżniamy jego remake o tym samym tytule w reżyserii Ethana i Joela Coenów. Scenariusz filmu jest prosty: czternastoletnia Mattie Ross chce zemścić się na mordercy swojego ojca. W tym celu wynajmuje zapijaczonego szeryfa, który ma pomóc jej w odnalezieniu zabójcy. W rolach głównych wystąpili Jeff Bridges, który wciela się w postać na pograniczu komedii i dramatu oraz Matt Damon, świetnie sprawdzający się w roli zblazowanego i przepełnionego pychą LeBoeufa. Najjaśniejszą gwiazdą filmu jest jednak Hailee Steinfeld. Ta rola nie tylko rozpędziła jej karierę, ale także przyniosła nominację do Oscara.

John Wick (2014), reż. David Leitch i Chad Stahelski

Hołd złożony indonezyjskiemu kinu akcji. Sprawcami całego, naprawdę dużego i zrealizowanego pod postacią trylogii zamieszania, jest para reżyserów i zarazem kaskaderów-weteranów, którzy znają kino sensacyjne od podszewki. John Wick to esencja filmów akcji połączona z motywem zemsty rozumianym w najbardziej pierwotny sposób. Wcielający się w tytułową rolę Keanu Reeves to płatny zabójca na emeryturze, który zdecydował się przerwać swoją kryminalną karierę po tragicznej śmierci żony. I choć wydawać by się mogło, że bohater dożyje spokojnej starości w towarzystwie ukochanej suczki rasy beagle, wszystko przerywa brutalny napad. Włamywacze nie dość, że kradną Wickowi przepięknego Forda Mustanga, to jeszcze brutalnie zabijają mu psa. Rozpoczyna się szalony festiwal przemocy. John Wick nie tylko zna wszystkie możliwe sztuki walki i doskonale posługuje się bronią – zarówno białą, jak i palną, ale także zawsze prezentuje się w schludnym, czarnym garniturze. A wszystko rozgrywa się przy akompaniamencie bitów Castle Vanii oraz ballad M83 i Kaleidy.

Żądło (1973), reż. George Roy Hill

Lata 30. w USA. Dwóch drobnych oszustów postanawia zemścić się na wpływowym gangsterze za śmierć swojego przyjaciela. Wymyślają więc przekręt wszech czasów, który naśladowany będzie później przez całe pokolenia filmowców. W rolach głównych młody Robert Redford i ciut starszy, lecz wciąż niepozbawiony uroku Paul Newman. Film przeszedł do historii kina, a maski, których do obrabowania banku użyli bohaterowie, cieszą się niesłabnącym zainteresowaniem podczas poszukiwania halloweenowych strojów. Zemsta w wykonaniu bohaterów filmu z 1973 r. jest elegancka i pełna klasy, a rzezimieszki i gangsterzy nie rozstają się ze swoimi pięknymi, zawsze dopasowanymi nakryciami głowy. Film otrzymał aż 7 oscarowych statuetek.

Blue Ruin (2013), reż. Jeremy Saulnier

Blue Ruin w reżyserii Jeremiego Saulniera to przykład świetnie nakręconego debiutu, a także siły Kickstartera, dzięki któremu uzbierano fundusze na tę produkcję. Opowieść o bezdomnym Dwighcie powracającym w rodzinne strony, aby zemścić się na mężczyźnie, który wyszedł właśnie z więzienia, poprowadzona została bez patosu. Główny bohater to klasyczny everyman, a jego plan zemsty jest nieudolny i przepełniony błędami, a każda kolejna zbrodnia pociąga za sobą dramatyczne skutki. I choć wydaje się, że film mógłby być komedią pomyłek wyreżyserowaną przez braci Cohen, nic bardziej mylnego. Reżyser doskonale oddaje beznadzieję sytuacji, w której bohater nie ma nic do stracenia i mści się na mordercy, który zabił jego rodziców. Oprócz wysmakowanych i pełnych niebieskiego koloru zdjęć, na uwagę zasługuje także odtwórca głównej roli – magnetyzujący Macon Blair, którego film I Don't Feel at Home in This World Anymore zgarnął w 2017 r. główną nagrodę na festiwalu w Sundance. Niepozornie prezentujący się aktor i reżyser pokazuje dwuznaczność ludzkiej natury i dosadnie prezentuje kiełkującą w człowieku nienawiść.

Kill Bill vol. 1 (2003), reż. Quentin Tarantino

Piąty film Quentina Tarantino to po części hołd złożony amerykańskiemu kinu klasy C, a po części azjatyckiemu kinu akcji. Scenariusz jest prosty, bohaterowie pewni siebie, a trup ściele się gęsto. Wszystko zaczyna się od sceny ślubu, którą przerywa wtargnięcie tytułowego Billa mordującego na ceremonii wszystkich prócz panny młodej (Uma Thurman). Osamotniona bohaterka postanawia zemścić się na mafiozie i nie przebiera w środkach, aby to osiągnąć. Akcja filmu kieruje bohaterkę do Azji, gdzie nauki kung-fu pobiera od słynnego mistrza. Później widzowie zanurzeni zostają w dobrze znanym kinomanom świecie tarantinowskiego pomieszania konwencji – świat Kill Billa zbudowany jest z klasycznych amerykańskich klisz, choć równocześnie połączony jest z estetyką mangi. Wszystko to zanurzone zostaje w hektolitrach krwi, których z ubrań nie może zmyć nawet główna bohaterka. Film zrealizowano w dwóch częściach, ale plotki o planowanej trzeciej nie ustają.

Carrie (1976), reż. Brian De Palma

Słynna ekranizacja pierwszej amerykańskiej powieści Stephena Kinga w reżyserii Briana De Palmy. Główna bohaterka – nastoletnia Carrie – odkrywa w sobie paranormalne zdolności i planuje zemścić się na prześladujących ją rówieśnikach. Film z 1976 r. zrealizowany w konwencji horroru przedstawia zemstę jako coś nieuniknionego i niekontrolowanego. Bohaterka walczy z otaczającą ją rzeczywistością, a także z własnymi demonami. Oprócz głównego motywu, Carrie nawiązuje też do wątków feministycznych, opowiadając o trudach akceptacji własnego ciała oraz krytykując społeczeństwo, które neguje inność lub wyjątkowość. W rolę główną wcieliła się Sissy Spacek, kreując jedną z najbardziej kultowych postaci kina lat 70.

Oldboy (2003), reż. Chan-wook Park

Film, który w 2004 r. zgarnął w Cannes Wielką Nagrodę Jury, okrzyknięty został jednym z najlepszych filmów o zemście wszech czasów. Sam Quentin Tarantino określił go bardziej tarantinowskim filmem, niż wszystko, co sam zrobił do tej pory. Oldboy opowiada o przeciętnym Koreańczyku, który zostaje porwany i zamknięty na piętnaście lat w małym pokoju z telewizorem. Pewnego dnia, oglądając wiadomości, mężczyzna dowiaduje się, że zamordowano mu żonę, a jego samego oskarżono o dokonanie tego morderstwa. Kiedy wychodzi na wolność, drzemie w nim tylko jedna potrzeba – zemsty. Scenariusz filmu powstał na motywach komiksu, lecz reżyser odciął się od przerysowanej estetyki. W zamian stworzył mroczny, przepełniony smutkiem obraz, który choć pełen jest brutalności, wybrzmiewa jako dramat psychologiczny. Oldboy to doskonałe wizualnie kino pełne popkulturowych nawiązań i czarnego humoru