Ta mroczniejsza połowa. Wywiad z twórcami gry „The Medium”25.01.2021

Materiały w mediach, które dotyczą The Medium, kładą oczywisty nacisk na dualizm świata przedstawionego i różnicę perspektyw. A wydaje mi się, że to temat, z którym flirtujecie praktycznie od samego początku. Żeby w Blair Witch dostrzec niedostrzegalne gołym okiem, nasza postać musiała spojrzeć na wyświetlacz kamery, w Layers of Fear prawdy o naszym bohaterze dowiadywaliśmy się z rzeczy go otaczających. Horror w waszej interpretacji to ukazanie zdarzeń będących nie tyle „zewnętrzną” tajemnicą, co zagadką skrywaną przez bohatera.

WP: Tak, kręci nas horror psychologiczny. Owszem, lubię slashery, lubię rozrywkę, ale niesie ona inne treści niż te, które nas interesują. Uwielbiam takie historie jak „Midsommar”, które jest tak naprawdę rozprawką o związku kobiety i mężczyzny. Myślę, że każdy najlepszy horror – czy to książka czy film – jest pretekstem, abyśmy zmierzyli się z własnymi demonami i osobistymi dramatami. I każda nasza gra ma jakiś przewodni temat. Layers of Fear to pozornie historia malarza w nawiedzonym domu, ale jak zaczniemy kopać, to robi się z tego opowieść o zaprzedaniu rodziny na rzecz swojej pracy. Observer to rozprawka o granicach człowieczeństwa, Blair Witch to historia o zespole stresu pourazowego. To samo robimy z The Medium.

Myśląc o grze nie tak łatwo wyobrazić sobie, jak będzie działać system podzielonego ekranu. Niebawem oczywiście sami się o tym przekonamy, ale ciekawi mnie, jak sprzedalibyście ten pomysł komuś, komu trudno zrozumieć mechanikę jednoczesnego poruszania się dwoma postaciami na podzielonym na pół ekranie.

JZ: Chyba żadna z dotychczasowych gier nie dała nam możliwości poruszania się w dwóch światach naraz. Chcieliśmy zrobić coś inaczej, co było dla nas również utrudnieniem, bo nie mieliśmy żadnego punktu referencyjnego. Okazało się, że duża część tego, co wiedzieliśmy do tej pory o tworzeniu gier, w tym przypadku po prostu nie zadziała. Skrótowo mówiąc, jedną trzecią gry spędzimy w świecie realnym, jedną trzecią w duchowym i jedną trzecią w obu naraz. Jako że nasza bohaterka widzi dwa światy jednocześnie, jest to nasz sposób na pokazanie jej perspektywy. I, kontrolując oba awatary równolegle, będą one wykonywały te same ruchy. To synchroniczny gameplay. Niesie to jednocześnie ze sobą utrudnienia dla gracza, bo jedna postać jest ograniczana fizyką świata drugiej postaci.

WP: Wyobraźmy sobie, że w jednym świecie mamy drzwi otwarte, a w drugim zamknięte i znalezienie odpowiedzi, jak się tam dostać, tworzy jedną z podstawowych zagadek do rozwiązania. Poza tym możemy oddzielić nasz awatar od ciała i przez jakiś czas sterować wyłącznie duchem. No i w świecie duchowym bohaterka posiada pewne moce, zbiera energię, która służy, na przykład, do odpędzania potworów. Możemy też ładować nią urządzenia elektryczne, co ma swoje konsekwencje w świecie realnym. Wszystko jest zaprojektowane tak, aby się nieustannie przeplatało, musimy kombinować, co robić i tu, i tam, aby przejść dalej.

JZ: Równoległy świat ciągle ma dla gracza jakieś nowe informacje. Uciekamy od przeskakiwania między płaszczyznami, obserwujemy obie na bieżąco, co jest, jak mi się wydaje, nowym podejściem do eksploracji i tego typu rozgrywki.

Bardzo upraszczając i spłaszczając to, co przed chwilą powiedzieliście, możemy się spodziewać, że nacisk położony będzie nie na „action”, ale na „adventure”?

WP: Zdecydowanie tak. The Medium jest najbardziej złożonym pod względem gameplayu tytułem, jaki wyprodukowaliśmy, ale nie nazwałbym go grą akcji.

JZ: Gdybyśmy bardzo chcieli zakwalifikować The Medium do konkretnego gatunku, byłaby to narrative adventure horror game. Chcemy opowiedzieć konkretną historię, z ciężkim klimatem grozy, ale używając do tego narzędzi charakterystycznych dla gier przygodowych. Staramy się wrócić do oldschoolu, lecz połączyć go z nowymi rozwiązaniami.

WP: Powiedziałbym: stare, ale ze współczesnym sznytem.

Polska lat 90. to dla graczy dość egzotyczne tło. Punktem odniesienia nie jest przecież jedynie Beksiński, Silent Hill czy Darkseed, lecz także rodzima rzeczywistość nie tak dawnego Krakowa. Czy osadzenie The Medium w posttransformacyjnej Polsce było decyzją czysto scenograficzną, czy ma to swoje mocniejsze odbicie w scenariuszu?

JZ: Wydaje mi się, że można w naszej grze zobaczyć dwie Polski. Z jednej strony mamy koniec stulecia, i jest to bieżąca rzeczywistość bohaterki, lecz kiedy odwiedzamy dawno opuszczony ośrodek Niwa, wzorowany na hotelu Cracovia, możemy zobaczyć zderzenie teraźniejszości z brutalizmem i komuną. Marianna równolegle komentuje to, co wydarzyło się w przeszłości, jak i otaczającą ją rzeczywistość, bo, jak mówiliśmy, to gra o perspektywach.

WP: Żyjąc w czasach postkomunistycznych, odkrywa to, co działo się za socjalizmu. Fajnie było nam pokazać kawałek historii Polski, mamy też nadzieję, że twórczość Beksińskiego dotrze do kolejnych miejsc na świecie. Samego miasta, jeśli mogę zdradzić, bardzo dużo nie ma, bo musieliśmy przenieść akcję dość prędko z centrum Krakowa, aby oddać klimat izolacji. Lecz miasto nadal jest bohaterem gry i fajnie jest zrobić coś, co znamy i rozumiemy. Pewnie, mogliśmy osadzić wszystko w Los Angeles, ale byłoby to udawanie. A polske tło może być ciekawe. Kiedy dziennikarze z Azji zobaczyli Observera, zachwycali się, jakie te nasze kamienice egzotyczne.

JZ: Nie jest to jednak gra o komunie czy postkomunie, choć chcieliśmy, aby scenografia również opowiedziała pewną historię. Nie jest wyłącznie tłem.

Przy Observerze pracowaliście z paroma ciekawymi aktorami, tutaj również mamy kilka niezłych nazwisk, bo oprócz Troya Bakera są m.in. Weronika Rosati i Marcin Dorociński.

JZ: Tak, i to razem z nimi staraliśmy się podczas sesji motion capture znaleźć odpowiedzi na pytania, kim są te postacie, jak się zachowują, jak postąpiłyby w danej sytuacji. I oboje pomogli nam ustalić bazowy charakter tych bohaterów, dzięki nim wylaliśmy fundament, choć, z przyczyn pandemicznych, przy rejestracji ruchów musieliśmy posiłkować się innymi aktorami, czyli była to trochę praca zespołowa. Ale na samym początku wyszliśmy z założenia, że, skoro robimy grę w Polsce, to bierzemy polskich aktorów, których pracę cenimy.

WP: I Weronika, i Marcin po raz pierwszy byli na sesji motion capture i dla każdego zawsze jest to niepowtarzalne przeżycie. Arek Jakubik przy Observerze wysyłał zdjęcia synowi, pytał, czy mogą przyjść razem na zdjęcia. To są super fajne rzeczy, miłe i dla twórców, i dla aktorów.

The Medium jest największą jak do tej pory premierą Bloober Team, a jednocześnie złożyło się tak, że będzie to bodaj pierwszy tak duży tytuł na nowe Xboxy, czyli jesteście swoistą wizytówką także i konsoli Microsoftu. Czujecie w związku z tym wzmożoną presję?

WP: Podkreślmy, że nie produkujemy, przynajmniej jeszcze, gier AAA (gry o bardzo wysokich budżetach produkcyjnych i dużych nakładach na promocję – przyp. red.) i nie staniemy w szranki z takim The Last of Us Part 2 i innymi tytułami dopiętymi pod względem technicznym na ostatni guzik.

Hellblade czy A Plague Tale również nie były tytułami AAA, a są doskonałe.

WP: I to jest ta półka, w którą chcemy celować.

JZ: Nie chciałbym mówić, że jesteśmy na tym poziomie, ale jest to coś, do czego dążymy. A co do Xboxa, nie planowaliśmy, że tak się to wszystko skończy. Że z powodu pandemii i konieczności pracy zdalnej przesunie się premiera Halo: Infinite i paru innych gier, i że światło reflektorów zostanie skierowane na nas. Lecz mamy dzięki temu szansę, że The Medium trafi do jeszcze szerszego grona graczy, którzy chcą spróbować czegoś nowego. Nie każdemu przypadnie jednak do gustu, bo jest to pozycja trochę artsy fartsy.

WP: Szykujemy się na oceny 2/10 od graczy rozczarowanych, że to nie nowe Resident Evil (śmiech).