10 najlepszych seriali z filmowymi pierwowzorami13.05.2021

Przez wiele lat popularne seriale telewizyjne były dla filmowców nade wszystko inspiracją do lepszych lub gorszych produkcji kinowych, od serii Mission: Impossible i Drużyny A po tak znane polskie tytuły jak Motylem jestem, czyli romans 40-latka. Od niedawna zauważyć można jednak zmianę tego trendu – dziś filmy kinowe znacznie częściej inspirują twórców serialowych. Przedstawiamy dziesięć takich mniej lub bardziej kreatywnych adaptacji.

Westworld (2016-?)

Zaczynamy od jednego z najgłośniejszych seriali ostatnich lat, nie tylko w gatunku fantastyki naukowej. Westworld został oparty na reżyserskim debiucie kinowym Michaela Crichtona z 1973 r., w którym stworzone na potrzeby innowacyjnego parku rozrywki roboty zaczęły mordować ludzkich gości. Serial znacznie zmienił ramy oryginału, który był mimo całej swej

mocno ograniczony czasami, w których powstawał.

Stworzony

przez Jonathana Nolana i Lisę Joy Westworld poszerzył wydźwięk technologiczny i moralny oryginału (co sprawia, że człowiek jest człowiekiem: świadomość istnienia czy dokonywanych wyborów?) i od samego początku cudownie igrał z percepcją oglądających, budując z rozmysłem wielopiętrową narrację, w której wielu widzów z przyjemnością się

gubiło

. Tym bardziej, że Westworld to nie tylko rozrywka, ale też efektowne i efektywne zwierciadło marzeń, problemów i trosk współczesnego świata.

Fargo (2014-?)

Jak stworzyć serial z nagrodzonej dwoma Oscarami opowieści o ciężarnej policjantce stawiającej mężnie czoła ludzkiej chciwości, desperacji oraz ignorancji? Bracia Coen są tak oryginalnymi i wyrazistymi filmowcami, że choć wielu próbowało nawiązać przez lata do ich twórczości, sztuka ta udała się nielicznym. Noah Hawley, pomysłodawca serialowej

Fargo, w której każdy sezon opowiada osobną historię zainspirowaną wyobraźnią Coenów, jest

zdecydowanie

jednym z nich. Wziął bowiem na warsztat jeden ze swoich ukochanych filmów, zachował jego czarny humor, słodko-gorzką refleksję nad ułomnością natury ludzkiej oraz sposób ukazywania małomiasteczkowej mentalności, po czym

nadbudował

taką podstawę własnym stylem, refleksją, poczuciem humoru. Stworzony w ten sposób serial jest coenowski i zarazem niecoenowski, ale wciąż przyciąga największe aktorskie tuzy, od Billy’ego Boba Thorntona po Ewana McGregora.

Hannibal (2013-2015)

Dr. Hannibal Lecter trafił po raz pierwszy na ekrany kinowe w 1986 roku w Czerwonym smoku Michaela Manna, jednak zafascynował prawdziwie kulturę popularną kilka lat później za sprawą wybitnej, nagrodzonej Oscarem kreacji Anthony’ego Hopkinsa w Milczeniu owiec J. Demme’a. Błyskotliwy psychiatra, wrażliwy na piękno esteta, smakosz wykwintnych dań, brutalny seryjny morderca – oto Lecter w całej swej okazałości. Gdy

filmy, w tym produkcja sięgająca do czasów młodości psychopaty, zawiodły, Bryan Fuller stworzył ekscentryczny,

kontrowersyjny

, estetycznie krwawy serial, który podzielił wprawdzie widzów na całym świecie, ale założony cel spełnił – podkręcił zainteresowanie postacią. Serial skupia się na relacji Lectera (w znakomitej interpretacji Madsa Mikkelsena) i agenta FBI Willa Grahama i wyróżnia się nie tylko podejściem do tematu, ale także wyjątkowo pamiętną

stroną wizualną

. Dla estetów pozycja obowiązkowa.

Bates Motel (2013-2017)

Większość podejmowanych prób kontynuowania filmowej spuścizny Alfreda Hitchcocka jest co najwyżej przeciętna, bowiem ich pomysłodawcy za bardzo chcą naśladować styl mistrza, nie mając wiele do dodania od siebie. W Bates Motel,

Psychozy, w którym śledzimy losy młodego Normana Batesa tracącego stopniowo oparcie w rzeczywistości, twórcom udało się nie tylko zachować

atmosferę

niepewności filmowego oryginału, ale jednocześnie stworzyć własną, autonomiczną historię poszerzającą naszą wiedzę o rodzinie Batesów. Czy taka wiedza była nam potrzebna? Nie, jednym z wyznaczników ponadczasowego geniuszu Psychozy jest to, że tak mało wiemy o Batesie i jego skłonnościach. Jednak zarysowana w serialu tragiczna strona jego historii oraz ukazanie

matki

Normana w całej jej okazałości, nie przekreśla ani nie wypacza wydźwięku dzieła Hitchcocka. Jest ciekawym uzupełnieniem dla tych, którzy go potrzebowali.

Heathers (2018)

Czy ktoś pamięta

, czarną amerykańską komedię młodzieżową sprzed 30 lat z Winoną Ryder i Christianem Slaterem w rolach głównych, w Polsce wyświetlaną jako Śmiertelne zauroczenie? Ten nietypowy film będący opozycją do pastelowo-refleksyjnych produkcji Johna Hughesa, który eksplorował dosyć mroczne zaułki młodzieńczej psychiki? Jeśli rzeczywiście pamiętacie, jesteście w mniejszości, gdyż mimo

kultowego

statusu Heathers nigdy nie przebiło się w pełni do kultury masowej. Tym większym zaskoczeniem była realizacja serialowej wersji, uwspółcześnionej do obecnych standardów mediów społecznościowych i niesłabnącej fascynacji możliwościami rewolucji cyfrowej. Pomysł był

skazany

na porażkę, niekoniecznie ze względu na jakość samego serialu, lecz świat, w którym powstał – po kolejnej szkolnej masakrze w USA producenci zdali sobie sprawę, że stworzyli tykającą bombę i umyli szybko od serialu ręce.

Kroniki młodego Indiany Jonesa (1992-1996)

Jak sprawić, aby popularność ikonicznego po trzech produkcjach kinowych bohatera kina nowej przygody wciąż rosła? Tworząc serial telewizyjny o jego młodzieńczych przygodach, na dodatek ubierając go w szalenie atrakcyjną

edukacyjno-familijną, za sprawą której większość odcinków stawała się wymówką do rodzinnego spędzania czasu. Młody Indiana bierze udział w 

wydarzeniach

historycznych (rewolucja meksykańska), poznaje znane osobowości (Charles de Gaulle, Lew Tołstoj), stawia czoła zjawiskom nadprzyrodzonym i z każdą kolejną przygodą staje się coraz bardziej podobny do słynnego archeologa w wykonaniu Harrisona Forda (który pojawił się w serialu gościnne). Całość ujęto w ramy wspomnień dziewięćdziesięcioletniego Indiany, a większość odcinków skupia się na przygodach nastoletniego Indy’ego (Sean Patrick Flannery). Odpowiedzialny za serial George Lucas był u szczytu swych

kreatywnych

możliwości.

Nikita (2010-2013)

Jeden z ciekawszych przypadków współczesnej telewizyjnej kreatywności, bowiem amerykańska Nikita została zainspirowana kultowym filmem kinowym Luca Bessona z 1990 roku, ale czerpała też w pewnej mierze z emitowanego w latach 1997-2001 (także w Polsce) serialu kanadyjskiego powstałego na bazie ogromnej popularności dzieła

. Jest to w dużym skrócie opowieść o skazanej na śmierć dziewczynie, która zostaje zrekrutowana przez sekretną organizację rządową, gdzie zostaje wyszkolona na maszynę do zabijania. Pozbawiona tożsamości Nikita boryka się w filmie z dylematami moralnymi, lecz oba seriale

poszerzają

otaczającą ją rzeczywistość, budując uniwersum pełne szpiegów i niebezpiecznych związków. W amerykańskim serialu protagonistkę zagrała z przytupem

Maggie Q

, tworząc postać, która – przeciwnie do poprzedniej telewizyjnej odsłony – zachowuje się i wygląda jak perfekcyjna zabójczyni, choć oba tytuły fani sobie cenią.

M*A*S*H (1972-1983)

Jednym ze starszych przykładów uznanego filmu, który stał się

świetnego serialu, jest antywojenna czarna komedia M*A*S*H opowiadająca o słodko-gorzkich perypetiach grupy pielęgniarek i chirurgów próbujących służyć, chronić i nie oszaleć na wojnie w Korei. MASH Roberta Altmana był wydarzeniem w świecie kina, tryumfował w Cannes i na Oscarach, ale okazał się dla wielu emocjonalnie

hermetyczny

. Serial wychował całe pokolenie widzów, dając części z nich narzędzia do aktywnych protestów przeciwko trwającej wtedy wojnie w Wietnamie. Opowiedziany w zdecydowanie łatwiej przyswajalnej formule sitcomu, serial jest nade wszystko

komediową

podróżą do jądra ciemności, jednak był w stanie przemycić pomiędzy kolejnymi gagami mnóstwo smutnych refleksji oraz poważnych zagadnień. Jest podobny i zarazem zupełnie inny od dzieła Altmana, dzięki czemu obie produkcje cieszą się niesłabnącym uznaniem.

Gwiezdne wrota (1997-2007)

Mało kto spodziewał się w połowie lat 90., że absurdalnie rozrywkowa opowieść o tytułowych wrotach, które otwierają Ziemianom portal na planetę rządzoną twardą ręką przez stylizującego się na egipskiego kosmicznego złoczyńcę,

całe uniwersum fantastycznonaukowych opcji. Gwiezdne wrota Rolanda Emmericha z 1994 roku stały się bowiem podstawą seriali aktorskich i animowanych, a także powieści, książek i gier wideo. Najbardziej znaną pozycją w kanonie jest rozciągnięty na dziesięć sezon serial będący bezpośrednią kontynuacją produkcji kinowej. Kurta Russella zastąpił znany z roli MacGyvera Richard Dean Anderson, zaś Gwiezdne wrota stały się jedną z 

najdłuższych

i najbardziej wielbionych telewizyjnych produkcji z gatunku science fiction. Akcja pierwszego odcinka rozpoczyna się rok po wydarzeniach z filmu, a 

kolejne

ponad dwieście dotyczy przygód elitarnej jednostki amerykańskiej, która bada za sprawą wrót galaktykę.

Szybki cash: Serial (2021-?)

Dobre dziesięć lat temu Daniel Espinosa nakręcił w Szwecji świetnie przyjęty na świecie Szybki cash, surową, dynamicznie zainscenizowaną opowieść o prowadzącym niebezpieczne podwójne życie studencie, który wikła się w zakrojoną na szeroką skalę aferę narkotykową. Film nie tylko zrodził dwa równie popularne sequele, ale także stał się trampoliną do sławy dla wcielającego się w główną rolę

. Po realizacji

trylogii

nie pozostało wiele do dodania, jednak od czego są seriale, jeśli nie od kreatywnego kontynuowania czegoś, co wydawało się zakończone?

Tegoroczna

produkcja rozgrywa się współcześnie, dekadę po wydarzeniach z filmów, i powstała we współpracy z Jensem Lapidusem, autorem powieści, na bazie których nakręcono trylogię. Postaci żyją niby w rzeczywistości technologicznych start-upów i nieograniczonych możliwości cyfrowego świata, ale wciąż wikłają się w narkotykowe afery, by spełniać swe marzenia.