8 inspirujących filmów, których bohaterowie rzucili wszystko i wyruszyli w świat02.06.2021

A gdyby tak zostawić wszystko i wyjechać w Bieszczady? Zmienić codzienny tryb, dokonać zwrotu o 180 stopni? Idziemy śladami bohaterów dużego ekranu, którzy porzucili dotychczasowe życie i wyruszyli na poszukiwanie – no właśnie, czego?

Proste rzeczy (2020), reż. Grzegorz Zariczny

Błażej i Magda przenoszą się z Warszawy na wieś. Zostawiają za sobą chaos i zgiełk miasta, na łonie natury szukają fundamentów, na których niedługo będą opierać swoją rodzinę. Rodzi się dziecko, budują dom w zacisznej okolicy, aż nagle w Błażeju odzywają się demony przeszłości. Chłopak ma niepoukładane sprawy ze swoim ojcem, ma również wątpliwości, czy z takim bagażem sam będzie mógł być dobrym rodzicem. W Prostych rzeczach wchodzimy w autentyczny świat Błażeja Kitowskiego i Magdy Sztorc, którzy wpuścili kamery do swojego domu. Na pierwszy rzut oka wygląda to jak klasyczny dokument – tymczasem reżyser Grzegorz Zariczny miesza prawdę o swoich bohaterach z wątkami fabularnymi, wprowadza pod ich dach fikcyjną postać i sprawdza, czy ten eksperyment może w ich prawdziwym życiu cokolwiek odmienić. A to wszystko zbudowane wokół tytułowych prostych rzeczy: motywu bliskości, domu i wyjazdu, który jest początkiem czegoś nowego. 

Into the Wild (2007), reż. Sean Penn

Chris McCandless, chłopak z dobrego, zamożnego domu, porzucił wszystko. Wypowiedział nieposłuszeństwo rodzicom, rozdał wszystkie oszczędności, postanowił wypisać się z klasy średniej. Rozpoczął nowe życie na marginesie społeczeństwa, wyruszył w podróż, która po czterech latach zakończyła się tragedią. Historii McCandlessa do dziś towarzyszy wiele niewiadomych. Trudno rozstrzygnąć, czy jego podróż była ucieczką od odpowiedzialności i zagmatwanych relacji z rodziną, czy została podyktowana szczeniackim zauroczeniem dziką Ameryką i tołstojowskim stylem życia, czy może była jedyną szansą na przeżycie życia w pełni? Jedno jest pewne: zadziwiająco wielu ludzi przejęło się tą historią i wzięło z niej coś dla siebie. Jako dowód niech posłuży reportaż Jona Krakauera i jego niezapomniana filmowa adaptacja, które wyniosły McCandlessa w sferę mitu.

Hobbit: Niezwykła podróż (2012), reż. Peter Jackson

W pewnej ziemiance mieszkał sobie hobbit. Hobbici – dla jasności – to rasa prosta i spokojna, nie potrzeba jej żadnych przygód, ba!, przygodę traktują w kategoriach fanaberii, która niesie same nieprzyjemności, zaburza spokój i wygodę. Tak też myślał Bilbo Baggins, hobbit, który spędził żywot w zaciszu, aż do dnia, kiedy za namową wędrownego czarodzieja wyruszył w świat po wielką przygodę. Wszyscy wiemy, co działo się dalej: czarodziejski pierścień, zagadki w ciemnościach, smok warujący na skarbach krasnoludów i bitwa pięciu armii. Można oczywiście dyskutować, w jakim stopniu po trylogii Władcy pierścieni Peter Jackson podołał kolejnemu spotkaniu z prozą Tolkiena, także nad tym, czy rozbicie adaptacji na trzy filmy było komukolwiek potrzebne. Mniejsza jednak o to. Ciekawszy w tym miejscu jest sam bohater – mały strachliwy hobbit, który znalazł się na nieznanej drodze, żeby przeżyć przygodę życia i zacząć na powrót marzyć o swoim wygodnym fotelu.

Odlot (2009), reż. Pete Docter, Bob Peterson

Carl Fredricksen w przeciwieństwie do wygodnickiego hobbita zawsze marzył o przygodzie i podróżach. Marzenie to całe życie dzielił z Elą. Najpierw była dla niego kompanem zabaw z jednego trzepaka, potem została jego żoną, najbliższą mu osobą, z którą planował wyprawę nad rajskie wodospady w Ameryce Południowej. Proza życia pokrzyżowała im szyki, Ela umarła, a Carl został sam w domu, który jest jedyną pamiątką po żonie. Kiedy sąd zmusza go do jego opuszczenia, ten… przymocowuje do komina tysiące balonów i z całym dobytkiem odfruwa w siną dal. Szybko okaże się, że zgryźliwy staruszek ma na pokładzie pasażera na gapę – pierdołowatego skauta, który próbuje zdobyć sprawność pomocnika seniora. Potem lądują w pobliżu wymarzonych wodospadów, napotkają na stado gadających psów, cudaczne ptaszysko o imieniu Stefan i słynnego obieżyświata, któremu odbiła palma. Najważniejsza w tym wszystkim jest puenta o tęsknocie za bliskimi, pogoni za szczęściem i o tym, że nigdy nie jest za późno, by wpuścić do naszego życia kogoś nowego.

Captain Fantastic (2016), reż. Matt Ross

Zazwyczaj dzieje się tak, że z miasta wybywamy w przysłowiowe Bieszczady, ale w filmie Matta Rossa ta zależność działa w odwrotnym kierunku. Ben razem z dzieciakami żyje gdzieś w leśnej głuszy, z dala od pokus kapitalizmu, wychowuje je w myśl zasady „less is more”. Zero telewizji, smartfonów, internetu, centrów handlowych. Życie w lesie to jest sztuka zdobywania wszystkiego na własną rękę, czerpanie z tego, co daje natura. Metody wychowawcze Bena też są raczej niekanoniczne. Zamiast szkoły dzieciaki przechodzą kurs z walki na noże, nastawiania złamanych piszczeli, nawigacji z gwiazd w ciemności. Zamiast Gwiazdki obchodzą dzień Naoma Chomsky'ego. Antykapitalistyczna utopia kończy się wraz z dniem, w którym żona Bena, matka szóstki dzieci, popełnia samobójstwo. Rodzina musi opuścić las, zmierzyć się ze światem na zewnątrz, skierować życie na inne tory. 

Sekretne życie Waltera Mitty (2013), reż. Ben Stiller

Świat Waltera Mitty’ego się kończy. Magazyn Life, w którym pracuje na stanowisku kierownika działu negatywów, właśnie został wykupiony, szykuje się reforma tytułu i całkowite przejście na format online. W trakcie prac nad wydaniem ostatniego papierowego numeru znika negatyw z okładkowym zdjęciem, a rozwiązania sprawy podejmuje się Walter. Płochliwy i wstydliwy archiwista ze skłonnością do bujania w obłokach opuszcza bezpieczne biuro i rusza w świat, aby odnaleźć światowej sławy fotoreportera, autora zaginionej fotografii. Nie trzeba być specjalnym geniuszem, żeby już po kilku minutach domyślić się, że idzie tu ni mniej, ni więcej o okrągłą, pokrzepiającą opowieść na temat wyrwania się z kieratu codziennej monotonii i zamiany życia w przygodę. Pewnie to nie przypadek, że motto magazynu Life brzmi: „Widzieć świat i niebezpieczeństwa. Patrzeć ponad murami. Przybliżać. Znajdować siebie nawzajem. Czuć. To prawdziwy sens życia”.

Podróż do Garden State (2004), reż. Zach Braff

Film nie tyle o przełomowym wyjeździe, co przełomowym powrocie. Andrew mieszka w Los Angeles, próbuje sił w aktorstwie. Pewnego dnia wraca w rodzinne strony na pogrzeb matki, jednocześnie podejmuje konfrontacje z demonami przeszłości. Gdy Andrew był dzieckiem dość niefortunnie przyłożył rękę do kalectwa matki, ojciec miał do niego żal, wpędził syna w lekomanię i posłał do szkoły z internatem. Za sprawą powrotu Andrew zdobywa się na wysiłek, żeby dogadać się z ojcem, odstawia leki, przez które pozostawał nieczuły, na to, czego doświadczał, odnawia też dawne znajomości i znajduje najważniejszą rzecz w swoim życiu. Warto dodać, że przed kamerą i za kamerą młodziutki Zach Braff.

Prosta historia (1999), reż. David Lynch

Zaczęliśmy od Prostych rzeczy, kończymy na Prostej historii. Na najbardziej podstawowym poziomie film Davida Lyncha opowiada o staruszku, który wyrusza w daleką podróż małym traktorkiem, a właściwie kosiarką do trawy. Ślimaczy się przez kilka stanów, żeby pod koniec życia pogodzić się z umierającym bratem, z którym nie ma kontaktu od dekady. Gdyby jednak pokusić się o głębszą refleksję, dojdziemy do wniosku, że wyszedł z tego skromnego obrazka Lynchowi trakt o istnieniu i przemijaniu, swego rodzaju rozrachunek z życiem. W pierwszej kolejności jest to jednak wielka lekcja tego, jak żyć pełnią życia, na swój sposób i w swoim tempie. Prosta historia to w końcu opowieść o tym, że warto czasem wrzucić niższy bieg; że przy prędkości 5 mil na godzinę można światu lepiej się przyjrzeć.